LLECA

Een eerste Nederlandstalige recensie van Bacanal Chipote! Geschreven door Petra Spuijbroek, voor conSentido.nl:

Recensie “Bacanal Chipote, Dansen op de doden” door Lleca Teatro.

Gezien in het Migratie Museum te Den Haag tijdens de ‘Freedom Book Fair’.

Het is zaterdag 4 Mei, in Nederland herdenken wij allen – burgers en militairen – die in Nederland of waar ook ter wereld zijn omgekomen of vermoord sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, in oorlogssituaties en bij vredesoperaties. Het thema van Bevrijdingsdag is dit jaar “In vrijheid kiezen“. De voorstelling ‘Bacanal Chipote’, die hier vanavond wordt opgevoerd door vijf gevluchte burgers uit het door geweld geteisterde Nicaragua, sluit aan bij dit beladen thema.

Lleca Teatro maakt theater op onconventionele plekken, met onconventionele groepen. Tussen 2009 en 2017 maakten zij theater met gevangenen en ex-gevangenen. ‘Bacanal Chipote’ – “Dansen op de doden”, is gemaakt en wordt uitgevoerd door een groep autonome artiesten die zelf aan de recente protesten in Nicaragua meededen en het land hebben moeten ontvluchten wegens vervolging. Het stuk begon op de barricades vorm te krijgen en werd in de clandestiniteit en in ballingschap uitgewerkt. Een van de groepsleden kon echter niet ontkomen en zit op dit moment vast als politiek gevangene. De regisseur en bedenker van ‘Bacanal Chipote’ is theatermaker Mick Sarria, oprichter van Lleca Teatro.

Gebaseerd op hun tijd op de barricades toont het stuk ook het verval van het politieke regime van de Sandinisten, ooit een inspiratie voor linkse bewegingen over de hele wereld. Het toont het drama van de opstand, maar ook het einde van een ideologisch tijdperk in Nicaragua. ‘Bacanal Chipote’ roept de excessen van macht (bacchanaal) op en toont de uitspattingen van geweld (vertegenwoordigd door de beruchte gevangenis Chipote). Het werd gemaakt ter nagedachtenis aan hen die vermoord zijn en gewijd aan diegenen die momenteel worden vastgehouden en gemarteld in de gevangenissen.

We zien een kaal toneel, een zwart zeil bedekt de vloer, er staat een stoel op en iets dat op een kast lijkt. Een vrouwelijke etalagepop, voorzien van een blinddoek, steekt met haar bovenzijde uit de vloer en lijkt met ons het toneel te aanschouwen.

Filmbeelden en geluid donderen de zaal in en in enkele minuten wordt de harde werkelijkheid geschetst van het leven in Nicaragua sinds 19 april 2018. Het komt binnen.

Stilte…

Een acteur lispelt, een ander slingert scheldwoorden de zaal in, klanken worden uitgestoten. We zijn terecht gekomen in de krochten van de onderdrukker die hier zijn spel speelt met de gevangenen die hem zijn toevertrouwd.

Er volgt een aaneenschakeling van indringende scenes waarin op niet mis te verstane wijze wordt getoond wat de waarde van een politieke gevangene is. Langzaam verandert het toneelbeeld in een waar slagveld. Rauw wordt de tomeloze wreedheid van hen die de macht hebben om de anders denkende mens te onderdrukken, getoond.

Er vallen weinig woorden en dat is ook niet nodig, want het getoonde spel is des te indringender. Dit is fysiek theater, er wordt krachtig gebruik gemaakt van de lichamelijke diversiteit van de acteurs. Het thema dat in dit stuk wordt aangesneden, is universeel en heeft niet enkel betrekking op Nicaragua. Het bacchanaal dat hier wordt aangericht, maakt ons deelgenoot van het navrante feest van de onderdrukker.

Het is een heftige, beklemmende voorstelling die nimmer platvloers wordt. De beelden zijn schrijnend. Het is bewonderenswaardig om te zien hoe de acteurs op geen enkel moment uit hun rol vallen. Zij hebben de wreedheid van hun regime in de ogen gekeken en aan den lijve ondervonden. Zij maken ons moedig deelgenoot van datgene waar wij, en met ons ‘Vrouwe Justitia’, in ons ‘beschaafde’ Europa liever van wegkijken.

De voorstelling beklijft en nodigt uit tot reflectie.

—

Lleca Teatro is tot 10 juli in Nederland op uitnodiging van de Nicaragua Karavaan en zal in verschillende steden (o.a. Amsterdam, Delft, Den Haag, Tilburg, Utrecht) optreden en workshops geven.

Fotos T. Lopez

Escrita por Loanny Picado, para Articulo 66.

Se presentó en La Haya, Holanda, la obra teatral Bacanal Chipote, que retrata la crudeza de la represión orteguista

Bacanal Chipote fue mas cruda de lo que se esperaba. Y es que tratar el tema de represión y torturas que se vive en Nicaragua por parte del regimen orteguista no se puede representar de otra forma, que no sea visceral.

Este sábado, cuatro de mayo, en La Haya, Holanda, el grupo Lleca Teatro, conformado por exiliados nicaragüenses, estrenó la tan esperada obra escrita y dirigida por el leones Mick Sarria, que dejó impactado al publico presente, frente al retrato metafórico de los crimenes de lesa humanidad cometidos por la dictadura.

El guión de la obra esta perfectamente armado y narrado, las actuaciones son mas que convincentes, transmiten y suscitan emociones de enojo, tristeza e impotencia. Sarria, reencarna un personaje grotesco y despiadado, es el que muevo todos los hilos de la historia. Es la representación del bufonesco dictador que se mofa y disfruta de los maltratos, a traves de sus titeres represivos para alimentarse de la violencia, la muerte y la sangre.

“Malditos golpistas, terroristas!”, son las frases que exclama el benévolo personaje en las primeras escenas, una clara referencia a los calificativos que la pareja presidencial de Nicaragua, Daniel Ortega y Rosario Murillo, se ha dedicado a decir en su discurso, para estigmatizar a los manifestantes de la lucha civica.

Por otro lado esta la representación de los presos políticos, abusados de manera inhumana, pero resistiendo ante la crueldad del dictador. Una Nicaragua representada en una mujer castigada y criminalizada por los abusos, secuestrada bajo el yugo del tirano esclavizador.

Bacanal Chipote es intensa de principio a fin. No es apta para los que padecen del estómago, porque terminas asqueado, y no por la crudeza de la historia, sino ante tanto cinismo y desfachatez en las acciones y proceder de su personaje central que representa la actitud mordaz de los Ortega Murillo.

“Me dejó impactada, creo que refleja lo que realmente vive Nicaragua”. “Creo que es muy cruda, pero realista”, fueron algunas de las impresiones del publico, una vez concluida la obra.

Bacanal Chipote tiene un mensaje fuerte y directo. Es como un “miranos, así esta Nicaragua, abusada, ensangrentada, víctima de las barbaries que ha cometido el régimen”. La opción final es brindada al espectador, aceptar esta realidad tan cruel, o voltear la cara como suele hacerse ante el sufrimiento de los pueblos sucumbidos por las dictaduras.

Cabe destacar, que un porcentaje del valor de las entradas a esta obra teatral sera destinado para los familiares de los presos políticos en Nicaragua. Lleca Teatro brindara varias presentaciones en diferentes ciudades en Holanda.

Foto por T. Lopez

#NotadePrensa “Artistas leoneses denuncian recibir amenazas por grupos afines al gobierno.”
Por Norwin Mojica y Mayte Martinez.

Mick Sarria, actor y director de teatro en la ciudad de Leòn, denuncia en los medios de comunicaciòn, recibir amenazas y persecuciones en perfiles falsos, “nos han expuestos a situaciones de riesgo y peligro, personas conocidas, lo ùnico que hago es pronunciarme e intentar dirigir mi trabajo de dramaturgia a travès de mis obras”, dijo Sarria.